یادداشت برای فردا

یکی از کنجکاوی های همگانی پس از انقلاب بهمن فهرست اعضای ساواک بود. حتی نام نامه ای نیز در آن روزها منتشر شد و حرف و سخن بسیاری را در درستی و راستی اش برانگیخت. این را به یاد دارم که بسیاری از مردم مایل بودند با بزرگواری و بخشش گذشته را فراموش کنند و به همین دلیل به هرگونه نام نامه ای بی اعتنا بودند. حتی مردم خواستند باور کنند که ارتشیانی که در هفده شهریور و سیزده آبان به روی مردم آتش گشودند ایرانی نبودند. البته خیلی از زندان رفته ها و شکنجه دیده ها هم عزم جزم کردند تا افسران ساواک و شهربانی را تحویل دادگاه های انقلاب دهند. با این همه بسیاری از شکنجه گران و قاتلان جل و پلاس خود را جمع کردند و در اروپا و آمریکا ساکن شدند. در حالی که هنوز بسیاری از جنایات ساواک در پرده ابهام است و حتی از محل دفن برخی مبارزان دهه های سی و چهل و پنجاه خبری در دست نیست، این جماعت به همراه دزدان سرمایه های کشور در خارج از ایران به عیش و نوش مشغولند و حتی با بی شرمی تمام با چاپ دروغ نامه هایی به عنوان زندگی نامه دست به تحریف تاریخ جنایات خود می زنند.
بررسی رویدادهای مشابه معاصر در کشورهای دیگر، مانند آرژانتین و شیلی و عراق و آمریکا و یوگسلاوی و آفریقای جنوبی و فیلیپین و جز آن، نشان می دهد که تحقق عدالت از طریق قوانین متداول امکان پذیر نیست. قوانین برای محافظت از طبقه ی حاکم نوشته می شوند.
اینها را گفتم برای آنهایی که امروز با لباس شخصی ها و بسیجی ها و نیروی انتظامی و پاسداران و اطلاعاتی ها و بازجویان، حتی آنهایی که پس از اعدام های دهه ی شصت اصلاح طلب شدند، طرف هستند. اگر بخت یارتان باشد، شاید یک روز فرصت اجرای عدالت را داشته باشید، در خیابان یا در میدان تیر، به تنهایی یا با همرزمان، با نارنجکی در دست یا با فرمان آتش دراختیارتان، هر چه هست فرصت را از دست ندهید. ممکن است دیگر تکرار نشود و شما آخرین مرجع عدالت باشید و بعد تا سال ها در حسرت و در غربت به سر برید.