نیامدی

نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم

دریچه آه می‌کشد

تو از کدام راه می‌رفتی

خیال دیدن‌ات چه دلپذیر بود

جوانی‌ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد.

هوشنگ ابتهاج، ه. ا. سایه