مرگ اگر ایستادن زمان باشد، زندگی چرخی ست رو به آهستگی که هر روزش کندتر از روز پیش می گذرد، چون جنبنده ای تسلیم که روی به سیاهچاله ای با عمر جاودان دارد. ریشه ی رنج ما شاید در کندی زمان است و شاید در دورنمای ایستای مرگ که چشم در چشم زندگان دوخته است و سخت بتوان گفت که این مرگ است که به سوی ما می آید و یا ما گام به گام به سیاهچاله ی ناگزیر سر می اندازیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر