درس هایی از تاریخ

قتل اسامه بن لادن بار دیگر ثابت کرد که آمریکایی ها به نوکران شان وفادار نیستند. منافع شرکت های چند ملیتی نمی تواند قربانی حق شناسی و وفاداری به کسانی شود که در زمان خود پول خود را گرفته اند و کار خود را انجام داده اند و حالا دیگر کاری برای انجام دادن ندارند، نه شاه ایران، نه شیوخ عرب، نه صدام حسین، و نه حتی سیاست بازان اروپایی و آمریکایی. بوش در حد توان خود به اسامه و خانواده اش - که در سپتامبر دوهزار و یک در آمریکا اقامت داشتند - مهلت داد تا ثروت خود را جمع و جور کنند و هر کدام برای خود سرپناهی بیابند. اما نیاز امروز آمریکا برای کاهش بحران های داخلی یک جسد بود، واقعی یا جعلی اش تفاوتی ندارد. اخبار این جسد اجازه نخواهد داد هیچکس به بازتاب ورشکستگی اقتصادی آمریکا، و وضع رقت بار کارگران و مهاجران در راهپیمایی اول ماه مه بپردازد. حالا آمریکایی ها می توانند هزینه های نظامی را در جنگ میان لیبی شرقی و غربی خرج کنند و کانون بحرانی دیگر را برای رییس جمهور بعدی گرم نگاهدارند.
اما تاریخ برای آنها که هنوز گمان می کنند آمریکا قربانی حمله یازده سپتامبر سال دوهزار و یک به رهبری اسامه بن لادن بود، درس های فراوان دیگری نیز دارد. تعداد، گونه گونی، و آثار وحشتناک جنایات آمریکا در سده های اخیر، از نسل کشی بومیان تا تهاجم به لیبی، آنچنان گسترده است که می توان به راحتی و با وجدان آسوده پذیرفت که هر حرکت علیه آمریکایی ها - تا زمانی که آنان حاضر به پذیرش جنایات خود، پوزش از آنها، پرداخت غرامت برای آنها و توقف جنایات آینده نیستند - چیزی جز عدل نیست. شاید رسیدگی به نسل کشی بومیان آمریکا گام نخست باشد.
طرح: لالو آلکاراز